De geboorte van het Auteursfestival

Soms begint iets groots met een klein, stil verlangen.

Een gevoel van: het moet anders.

Een zachte onrust die steeds vaker fluistert: er zijn zóveel verhalen die nooit een podium krijgen. Verhalen die echt zijn, rauw, kwetsbaar. Verhalen die raken. Verhalen die helen.

Twee jaar geleden stelde mijn vriend voor om samen naar een internationale boekenbeurs te gaan die hij mede organiseerde. Hij deed dit al jaren. Voor hem was het vertrouwd, vanzelfsprekend, bijna routine. Maar voor mij voelde het anders.

Ik was eerder meegegaan naar een commerciële boekenbeurs in Amsterdam. Daar hield ik het nog geen half uur vol. Alles voelde kil, opgepoetst, opgelegd. Ik probeerde het open te benaderen, zonder oordeel, maar diep vanbinnen voelde ik me verloren. Verdwaald zelfs.

Later die dag, terug in de auto, vroeg hij me eerlijk wat ik ervan vond. Ik zei: "De auteurswereld is niets voor mij. Ik ervaar het als afstandelijk, als eilandjes die elkaar nauwelijks raken. "Hij keek me aan en zei: "Oké... maar hoe zou jij het dan doen? Wat zou jij anders willen?"

Ik lachte. "Ik? Nee joh... dat is veel te groot voor mij. Dat durf ik niet eens te denken. "Maar hij hield vol. "Ik ben serieus. Hoe zou jij het vormgeven, op een manier die echt bij jou past?"

En toen gebeurde er iets. Alsof er zachtjes een sluier werd opgelicht. Alsof een droom die diep in mij verborgen lag, voor even fluisterend aan het woord kwam. Ik hoorde mezelf zeggen: "Stel je voor… dat we een oud kasteel afhuren. Een plek met geschiedenis, ziel, stilte. En dat we alleen schrijvers uitnodigen met een diep verhaal. Mensen die écht iets willen delen, iets dat vanbinnen leeft. Geen façade, maar echtheid."

Ik zei het alsof het een fantasie was. Zonder te beseffen dat ik daarmee het fundament legde voor iets groters.

De therapeut als brug

Als therapeut en schrijver kwam ik dagelijks in aanraking met mensen die iets te vertellen hadden. Mensen met verhalen die diep verscholen lagen achter schaamte, trauma of terughoudendheid. Verhalen die nooit de ruimte kregen. Omdat ze te gevoelig waren. Te confronterend. Te waar.

Ik hoorde zinnen als: "Ik wil mijn verhaal opschrijven, maar wie zit daar nou op te wachten?" "Ik heb het geprobeerd, maar uitgeverijen vinden het te persoonlijk." "Ik voel dat ik iets wil delen, maar het voelt te kwetsbaar."

En telkens dacht ik: Wat als we die verhalen niet langer wegduwen, maar uitnodigen? Wat als we een plek creëren waar het wél mag klinken? Waar schrijven geen marketingstrategie is, maar een daad van expressie. Van bevrijding. Van verbinding.

Ik verlangde naar een ander soort ruimte. Geen tafels met folders. Geen haastige handtekeningen. Geen opgepoetste marketingrondes. Maar een plek waar je als schrijver mag zijn. Waar je gezien wordt. Gehoord. Waar je jouw verhaal mag brengen zoals het bedoeld is.

De droom werd werkelijkheid

Zo ontstond het idee voor het Auteursfestival. Een levendig, bezield festival waar schrijvers en lezers elkaar werkelijk ontmoeten. Waar woorden tot leven komen in stilte, muziek, beelden en echte gesprekken. Waar het niet draait om aantallen of trends, maar om echtheid, diepgang en innerlijke vrijheid.